“Het water staat ons aan de lippen. Geef ons kleinere klassen. Geef ons meer ondersteuning. Zorg ervoor dat we tijd en ruimte krijgen om echt te kunnen geven wat elke leerling nodig heeft.”
Bijna onmiddellijk nadat deze woorden worden uitgesproken zie je diezelfde leraren of directeurs hun onmacht wegslikken. Ze willen niet opgeven maar zitten “stik-kapot”. Hun schreeuw naar “meer adem” klinkt oorverdovend. Ze willen er zijn en blijven voor hun leerlingen. Het probleem is dat die tijd en ruimte hen, binnen de huidige organisatie van het onderwijs, niet of nauwelijks is gegund.
Overladen met allerlei bijkomende opdrachten, taken en projecten zitten leerkrachten, directeurs, … door hun beste krachten. De ziektecijfers spreken voor zich. Vervangers zijn (quasi) niet meer te vinden. De hervormings- en besparingsdrang van de overheid maakt het niet beter. Achtereenvolgens zagen leerkrachten hun loopbaan verlengd (tot +12j t.o.v. start van carrière), hun pensioenbedrag dalen, hun diplomabonnificatie geschrapt, hun verlofstelsels uitgedund. Daar bovenop komen nog de totaal onrealistische verwachtingen van de overheid met betrekking tot het M-decreet dat (zonder middelen) meer inclusie wil in het gewoon onderwijs. De verhoging van de aantrekkelijkheid van het lerarenambt (loopbaanpact) blijft dode letter. Geen enkele maatregel maakt het voor de leerkracht beter. Het mag niet verbazen dat jongeren niet langer kiezen voor een onderwijsloopbaan of het onderwijs ontvluchten…
De beloofde herwaardering van het lerarenambt is een lege doos, kruimels, een vernederende slag in het gelaat van elke leerkracht. Deze Vlaamse Regering heeft voor jou, leerkracht, NIKS over!
COV Antwerpen informeert haar leden en militanten in voorbereiding van een actieplan. Wie de collega’s ook wil informeren, kan hier terecht voor de informatiebundel.
Recente reacties